دوست داری من چطور باشم؟!

از منظر فرهنگ متعالى توحید؛ عبودیت و بندگى حضرت حق تعالى است که بالاتر از آن مقامى براى مخلوق متصور نیست:

بلندى بایدت افکندگى کن                  خدا را باش و کار بندگى کن

امام دهم، حضرت هادی علیه‏السلام در تبیین مقام بندگى مى‏فرماید:

«مَنِ اتَّقَى اللَّهَ یُتَّقَى وَ مَنْ أَطَاعَ اللَّهَ یُطَاعُ وَ مَنْ أَطَاعَ الْخَالِقَ لَمْ یُبَالِ سَخَطَ الْمَخْلُوقِینَ

وَ مَنْ أَسْخَطَ الْخَالِقَ فَلْیَیْقِنْ أَنْ یَحِلَّ بِهِ سَخَطُ الْمَخْلُوقِین؛1

هر که از نافرمانى خدا بپرهیزد، [مردم] از نافرمانى او پرهیز کنند و هر کس خدا را اطاعت کند، [دیگران] از او اطاعت مى‏کنند و کسى که از دستورات خالق فرمان برد، هیچ باکى از خشم مخلوقین نخواهد داشت و هر کس خالق را به خشم آورد، او باید بداند که از خشم مردم در امان نخواهد بود.»

گرت این بندگى تمام شود                 چرخ و انجم ترا غلام شود

مقام عبودیت و بندگى آن چنان اهمیت دارد که امیر مؤمنان على علیه‏السلام در این زمینه به بندگى خود در برابر خداوند متعال افتخار مى‏کرد و مى‏فرمود:

«إِلَهِى کَفَى بِى عِزّا أَنْ أَکُونَ لَکَ عَبْدا وَ کَفَى بِى فَخْرا أَنْ تَکُونَ لِى رَبّا أَنْتَ کَمَا أُحِبُّ فَاجْعَلْنِى کَمَا تُحِبُّ؛2

پروردگارا! این عزت براى من بس است که بنده تو باشم و بالاترین افتخار براى من آن است که تو پروردگار من باشى. تو همان گونه‏اى که دوست دارم. پس مرا آن طورى که دوست دارى، قرار ده!»